Het hart van de Zuidrandflat…
De Zuidrandflat vierde onlangs haar 40-jarig bestaan, maar een gebouw zonder bewoners leeft niet. Het zijn de mensen die er werken en wonen, die er een hart aan geven. Een van die mensen is Gradus Latuhera, huismeester van beroep en inwonend in de Zuidrandflat.
Gradus is de 3e huismeester van de Zuidrandflat in Gouda. Nu hij na 21 jaar bijna op pensioen gaat, mochten we hem wat vragen stellen. Op 31 oktober is zijn laatste werkdag en dat is wel een grote verandering. In 1999 trok hij samen met zijn vrouw en vier kinderen vanuit de intieme Molukse gemeenschap in Moordrecht naar de stad Gouda. Voordien was hij al werkzaam als schoonmaker in het pand aan de la Reylaan. Maar op verzoek van mevrouw Van Hazeldonk mocht hij meelopen naast de officiële huismeester. De voorwaarde was dat hij in de flat moest gaan wonen.
Veel opa’s en oma’s…
“Dat was een grote stap” aldus Gradus, “maar we zagen het als een kans om onze kinderen een goede toekomst te bieden. Ze mochten niet in de gangen rennen of spelen, moesten rustig zijn en geen lawaai maken. Het was wel even wennen. Vanuit een beschutte en vertrouwde woonomgeving naar een volledig Nederlandse bewonersflat en het waren allemaal oude mensen. Maar mijn kinderen hadden heel veel oma’s en opa’s. De jongste was vier jaar en nu spreken ze nog over de tijd in de Zuidrandflat. Het gaf me de gelegenheid om mijn kinderen vastigheid te bieden en een kans op studeren, wat mijn vrouw en ik nooit hadden gedaan. Het is hier ook heel rustig om te studeren.”
Gradus kent elke bewoner en de familie van elke bewoner. Het is voor de bewoners dus ook een vorm van veiligheid. Als er vreemde personen in de flat lopen, dan is hij alert en vraagt wie het is of wat de persoon komt doen. Dat is voor ouderen een zekerheid die veel waard is.
Zijn kennis van het huismeestersvak heeft hij geleerd bij de heer Eikelenboom. “Ik heb veel van die man geleerd: van kleine elektrische klusjes tot eenvoudige reparaties. Vaak hoor ik van de bewoners bij een praatje op de gang wat er schort. Dat noteer ik dan en we zorgen dat het opgelost wordt.”
Altijd bereikbaar…
Met het wonen op de locatie van je werk ben je altijd beschikbaar. Je staat 24/7 klaar voor de bewoners. Het was dan ook de regel dat je nooit ver weg kon gaan voor bijvoorbeeld een bezoek ergens anders in Nederland. Je moest binnen een half uur weer bij de Zuidrandflat zijn als er wat aan de hand was en je kon niet altijd ‘vrij’ vragen. Met de komst van Woonpartners Midden-Holland in 2007 waar het begin werd gemaakt voor het overdragen van het beheer, konden de bewoners de storingsdienst bellen. Dat gaf de bewoners meer hulp en gaf Gradus meer vrijheid.
Paard op het balkon…
De altijd vriendelijke Gradus viel altijd al op door zijn ongedwongen manier van omgaan met de bewoners. Dat is ook zijn grote kracht. “Heel in het begin van de Domitica (systeem waarbij de bewoners op een knop kunnen drukken voor hulp) werd ik eens midden in de nacht door een demente vrouw wakker gebeld met de vraag of ik het paard van haar balkon wou verwijderen. Of het rondvliegend vogeltje wilde vangen en terug in het kooitje wou zetten. Dat heb ik keurig meegespeeld, mevrouw tevreden en ik kon weer naar mijn bed. Maar soms zijn er wel ook wat minder leuke aspecten aan mijn vak. Wij hebben een systeem voor sociale controle waarbij we elkaar in de gaten houden of iedereen wel in orde is. Maar regelmatig ben ik wel de eerste die bij een overledene komt. Dat is altijd verdrietig. Je hebt die mensen een hele tijd gekend. Het zijn je buren”.
Verhuisdozen…
Met het vooruitzicht dat zijn pensioen eraan komt, is een gevolg dat hij ook uit de woning in de Zuidrandflat moet verhuizen. “Mijn vrouw vindt dat wel jammer en pinkt dan ook wel eens een traan weg als ik met een verhuisdoos kom aanlopen. Maar helemaal stil zitten, gaan we niet doen.” Gradus en zijn vrouw zijn al 5 jaar betrokken bij een schoolproject in Indonesië. Zij ondersteunen het “Kinderdagverblijf Jakarta” waar ruim 60 kinderen les krijgen van 5 docenten. Zij verzorgen de contacten, zorgen voor sponsoring met de stichting in Rotterdam om zo een betere toekomst te bieden aan de kinderen in dat land. Afgelopen zomer zijn ze nog ter plekke gaan kijken wat de resultaten zijn. “Ik hoop me in de toekomst nog meer te kunnen inzetten voor deze kinderen. Nu heb ik er de tijd voor.” Gradus en zijn vrouw blijven wel in Gouda wonen. Ze zijn aan de ‘stad’ gehecht geraakt.
Directeur voor één dag…
Als hij één dag directeur zou zijn, dan zou hij er voor zorgen dat de mensen geen nummer zouden worden, maar hun naam, persoonlijkheid en gezicht blijven houden in de flat. “Ik hou ervan om nieuwe bewoners gerust te stellen, ze te begeleiden in hun nieuwe woning. Dat menselijke contact is zo belangrijk en zeker als je oud bent. Wat ik wel beter zou bewaken is dat oudere mensen hier op hun plaats zijn. Ouderen blijven veel langer zelfstandig wonen en als men psychische klachten krijgt, dan heb je bijzondere begeleiding nodig. Dat biedt de Zuidrandflat niet. Dan is het beter om ergens anders te wonen.”
Gradus zal de bewoners van de Zuidrandflat zeker missen maar omgekeerd ook. Hij was een van de medewerkers die het hart vormen van een gebouw.
